Święty wrócił po latach na cokół

Postał jeszcze w XIX wieku, ale zburzyli go hitlerowcy. W czasach komuny wielu okazji do stawiania świętom pomników nie było, więc Święty Wojciech do Inowrocławia wrócił wiele lat później, w połowie lat 90.

13 października 1996 roku świętujemy rocznicę poświęcenia kolejnego pomniku św. Wojciecha. Obelisk znalazł się na skwerze między kościołem Matki Boskiej, a „Ruiną”.

Jego pierwowzór postawiono w 1897 roku u zbiegu ulic Toruńskiej i Jacewskiej, tam gdzie dziś znajduje się rondo „Solidarności”. Inicjatorem był był proboszcz Antoni Laubitz. Pomnik wyrzeźbił mieszkający w Berlinie Władysław Marcinkowski, a postawili go robotnicy fabryki Paetzolda pod kierunkiem inżyniera Leona Czarlińskiego. Był wielki. Cokół ważył kilka ton.

Uroczyste poświęcenie miało miejsce w 1897 roku, czyli w 900-lecie męczeńskiej śmierci biskupa. - Ustawienie figury stanowiło dla mieszkańców Inowrocławia i okolic symbol trwania narodu i jego jedności - oceniała prasa.

Warto bowiem pamiętać, że w okresie stawiania pomnika Kujawy znajdowały się pod zaborem pruskim, w którym w najlepsze hulała germanizacja.

Obelisk przetrwał do II wojny światowej, kiedy zniszczyli go hitlerowscy najeźdźcy. Idea odbudowy wyszła od parafii Zwiastowania Najświętszej Marii Pannie, Wojciecha Dzierzgowskiego. W 1992 roku powołano komitet odbudowy pomnika. Zbieranie pieniędzy na ten cel trwało cztery lata.

Uroczystość poświęcenia nowej figury miała miejsce w niedzielę, 13 października 1996 roku. - W religijnej uroczystości wzięły udział tłumy inowrocławian. Przybyło kilkadziesiąt pocztów sztandarowych szkół, zakładów pracy, organizacji katolickich i świeckich oraz kompania reprezentacyjna garnizonu - opisywała uroczystości prasa.

Wśród gości znajdowali się biskupi Bogdan Wojtuś i Stanisław Gądecki, senator Walerian Piotrowski oraz przedstawiciele kujawskiego duchowieństwa i samorządów.

Autorami projektu pomnika są Katarzyna i Grzegorz Radeccy z Gdańska. Brązowy odlew wykonał Juliusz Kwieciński z Pleszewa, a prace kamieniarskie były dziełem Tadeusza Bieńka.